Φεγγίτες

Φεγγίτες ονομάζουμε τα μικρά ανοίγματα σε ψηλά σημεία των τοίχων ή της στέγης, που δημιουργήθηκαν ήδη κατά τα πολύ παλιά χρόνια για να καλύψουν τις ανάγκες φωτισμού και εξαερισμού κλειστών χώρων. Αρχικά...
ακάλυπτα τα ανοίγματα αυτά, ακολούθησαν μορφολογικά την
αρχιτεκτονική εξέλιξη των κτισμάτων, άλλοτε σαν σιδερόφρακτοι φεγγίτες στους μεσαιωνικούς πύργους και άλλοτε σαν πολύχρωμα γοτθικά βιτρό.
Στην Ελλάδα, επί Βυζαντίου και αργότερα επί τουρκοκρατίας, εκτός από τους φεγγίτες στη στέγη συναντάμε και τις λεγόμενες "φωτιστικές θυρίδες", δηλαδή μια σειρά μικρά ανοίγματα πάνω από τα κανονικά παράθυρα. Μόνο οι θυρίδες αυτές διέθεταν τζάμια έτσι ώστε όταν το χειμώνα τα παράθυρα έκλειναν εντελώς με ξύλινα παραθυρόφυλλα, οι φεγγίτες αποτελούσαν τη βασική πηγή φωτισμού του χώρου. Στα νησιά κατασκεύαζαν φεγγίτες πάνω από την εξώπορτα, είτε ως ξύλινο καφασωτό, είτε από τρυπητό μάρμαρο.
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική επιτρέπει στους δημιουργούς της ν' ανοίγουν
φεγγίτες οποιασδήποτε μορφής και σε οποιοδήποτε σημείο του κτιρίου υπαγορεύουν η φαντασία του αρχιτέκτονα και οι ανάγκες του χώρου. Στη δεκαετία του '70 ο Robert Venturi και ο John Rauch ήταν οι κορυφαίοι αρχιτέκτονες που έφεραν στο προσκήνιο το παιχνίδι των παράξενων γεωμετρικών φεγγιτών, που τόσο πολύ χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα.