Οι ειδικοί έχουν επισημάνει την ευκολία με την οποία οι γονείς χορηγούν στα παιδιά τους αντιβίωση, βασιζόμενοι στην εμπειρία τους. Επαναλαμβάνουν, δηλαδή, τη θεραπεία που είχαν εφαρμόσει στα άλλα τους παιδιά ή και στον εαυτόν τους. Μόλις το παιδί εμφανίσει πυρετό ή και απλό κρυολόγημα χρησιμοποιούν το αντιβιοτικό που υπάρχει στο σπίτι ή αγοράζουν από το φαρμακείο χωρίς συνταγή γιατρού, αγνοώντας τις...
σοβαρές συνέπειες που μπορεί να έχει η πράξη τους. Το αντιβιοτικό συνιστάται στις περισσότερες μικροβιακές λοιμώξεις, για τις οποίες έχει βρεθεί ο αιτιολογικός παράγοντας -το μικρόβιο δηλαδή- που τις προκαλεί. Τέτοια παραδείγματα είναι η πνευμονία, οι ουρολοιμώξεις, η μέση πυώδης ωτίτιδα, η αμυγδαλίτιδα, η μηνιγγίτιδα. Ο παιδίατρος, αφού διαγνώσει τη νόσο, ρυθμίζει τη δόση θεραπείας του αντιβιοτικού, που χορηγείται ανάλογα με το σωματικό βάρος του παιδιού. Η ημερήσια λοιπόν δόση υπολογίζεται σε χιλιοστόγραμμα ανά
χιλιόγραμμο βάρους. Τελευταίες ιατρικές ανακοινώσεις αναφέρουν ότι και εδώ οι γονείς συμπεριφέρονται με επιπολαιότητα. Το κουταλάκι με το οποίο χορηγείται η αντιβίωση άλλοτε είναι πολύ γεμάτο και άλλοτε μισοάδειο με αποτέλεσμα να μην γίνεται σωστά η θεραπεία. Σκέπτονται δε να καταργήσουν το κουταλάκι και να βρουν άλλους τρόπους χορήγησης του φαρμάκου ώστε να επιτυγχάνεται η σωστή πρόσληψη. Όταν ο παιδίατρος χορηγήσει αντιβιοτικό στο παιδί, πρέπει να λαμβάνεται για όσο καιρό το συνιστά ο γιατρός, ανεξάρτητα από την εξαφάνιση των συμπτωμάτων. Κι αυτό γιατί, ακόμα κι αν το παιδί αισθάνεται καλά, μεγάλος αριθμός βακτηρίων μπορεί να παραμείνει στο σώμα με πιθανό επακόλουθο υποτροπή της νόσου ή μετάδοσή της. Η εξαφάνιση των συμπτωμάτων δεν σημαίνει συγχρόνως και ίαση. Τα βακτήρια καταστρέφονται μόνο με την ολοκλήρωση της θεραπείας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, λοιπόν, ότι: αντιβίωση χορηγεί μόνο ο παιδίατρος, ο οποίος ρυθμίζει και τη δόση, κάθε πυρετός δεν σημαίνει απαραίτητα ότι χρήζει θεραπείας με αντιβίωση και βέβαια, ότι η κατάχρηση αντιβιοτικού έχει συχνά σοβαρές παρενέργειες.
σοβαρές συνέπειες που μπορεί να έχει η πράξη τους. Το αντιβιοτικό συνιστάται στις περισσότερες μικροβιακές λοιμώξεις, για τις οποίες έχει βρεθεί ο αιτιολογικός παράγοντας -το μικρόβιο δηλαδή- που τις προκαλεί. Τέτοια παραδείγματα είναι η πνευμονία, οι ουρολοιμώξεις, η μέση πυώδης ωτίτιδα, η αμυγδαλίτιδα, η μηνιγγίτιδα. Ο παιδίατρος, αφού διαγνώσει τη νόσο, ρυθμίζει τη δόση θεραπείας του αντιβιοτικού, που χορηγείται ανάλογα με το σωματικό βάρος του παιδιού. Η ημερήσια λοιπόν δόση υπολογίζεται σε χιλιοστόγραμμα ανά
χιλιόγραμμο βάρους. Τελευταίες ιατρικές ανακοινώσεις αναφέρουν ότι και εδώ οι γονείς συμπεριφέρονται με επιπολαιότητα. Το κουταλάκι με το οποίο χορηγείται η αντιβίωση άλλοτε είναι πολύ γεμάτο και άλλοτε μισοάδειο με αποτέλεσμα να μην γίνεται σωστά η θεραπεία. Σκέπτονται δε να καταργήσουν το κουταλάκι και να βρουν άλλους τρόπους χορήγησης του φαρμάκου ώστε να επιτυγχάνεται η σωστή πρόσληψη. Όταν ο παιδίατρος χορηγήσει αντιβιοτικό στο παιδί, πρέπει να λαμβάνεται για όσο καιρό το συνιστά ο γιατρός, ανεξάρτητα από την εξαφάνιση των συμπτωμάτων. Κι αυτό γιατί, ακόμα κι αν το παιδί αισθάνεται καλά, μεγάλος αριθμός βακτηρίων μπορεί να παραμείνει στο σώμα με πιθανό επακόλουθο υποτροπή της νόσου ή μετάδοσή της. Η εξαφάνιση των συμπτωμάτων δεν σημαίνει συγχρόνως και ίαση. Τα βακτήρια καταστρέφονται μόνο με την ολοκλήρωση της θεραπείας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, λοιπόν, ότι: αντιβίωση χορηγεί μόνο ο παιδίατρος, ο οποίος ρυθμίζει και τη δόση, κάθε πυρετός δεν σημαίνει απαραίτητα ότι χρήζει θεραπείας με αντιβίωση και βέβαια, ότι η κατάχρηση αντιβιοτικού έχει συχνά σοβαρές παρενέργειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου