Το Καρναβάλι της Πάτρας ξεκινά περίπου το 1830 και για 50 χρόνια ακολουθεί πορεία με διασκεδάσεις, χορούς, μεταμφιέσεις, έκτροπα, πυροβολισμούς, αλλά και δυστυχήματα. Κάπου στα 1875, μεταμφιεσμένους, άρματα και άμαξες παρακολουθούν πλήθη Πατρινών ρίχνοντας μεταξύ τους ζαχαρωτά και άνθη. Άλλοτε με κέφι ή πυροβολισμούς (ακόμα κι απ' τους κλητήρες της Αστυνομίας!!) ή άλλοτε με πετροπόλεμο και αταξίες. Φυσικά πάντα ο συνήθης κουφετοπόλεμος που κάποιοι κατακρίνουν για... σπατάλη. Απ' το 1890 ο αραβόσιτος διαδέχεται τα... κουφέτα, ενώ φθάνοντας στο τέλος του 19ου αιώνα οι μασκαράτες, τα άρματα και η συμμετοχή μεγαλώνει (μην ξεχνάμε, το καρναβάλι της Πάτρας πάντα είχε και εχθρούς από πολλές πλευρές), ενώ εμφανίζονται...
οι πρώτες σοκολάτες να ρίχνονται στους δρόμους μαζί με μπομπονιέρες. Με την είσοδο του 20ού αιώνα, τα πράγματα σοβαρεύουν ως προς την οργάνωση. Συστήνεται ειδικό κομιτάτο (επιτροπή) απ' το Δήμο και για πρώτη φορά η Αποκριά αποκτά εξαιρετική φήμη, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Εμφανίζονται κομφετί, χαρτοπόλεμος ντόμινα, στήνεται εξέδρα έξω απ' το Δημοτικό Θέατρο που σε λίγα χρόνια θ' αρχίσει με τα μπουρμπούλια του να παίζει σημαντικό ρόλο στο Πατρινό Καρναβάλι. Είναι τότε που για πρώτη φορά η Επιτροπή διοργανώνει χορούς. Όμως δέκα χρόνια αργότερα, απαγορεύεται η μάσκα, ερημώνοντας έτσι την οδό... Μαιζώνος και μετά, το 1922, σβήνει για λίγο η χαρούμενη φιέστα του Καρναβαλιού. Αναβιώνει πάλι το 1939 και μετά την παρένθεση του πολέμου, η Πάτρα ξαναζεί τη δική της λαϊκή ομορφιά και πρωτοτυπία. Από τότε (1953) συνεχώς εμπλουτίζεται με ιδέες. Άρματα, παιχνίδια, εκδηλώσεις, ξεφάντωμα, φτιάχνουν, μπορούμε να πούμε, το πιο ωραίο Καρναβάλι στην Ελλάδα. Συμβάλλουν σ' αυτό οι επί βδομάδες ολόκληρες πριν, διοργανώσεις χορών, συνεστιάσεων, εκδηλώσεων στις συνοικίες, μουσικές πομπές στους δρόμους, διαγωνισμοί και θεάματα στις πλατείες της πόλης, οι μεγάλες παρελάσεις αρμάτων, ο Κρυμμένος Θησαυρός με χιλιάδες νεολαίους στους δρόμους μεταμφιεσμένους, χορεύοντας, τραγουδώντας, σατιρίζοντας, γελώντας. Όλα αυτά ως την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς όπου, μετά τη βραδινή παρέλαση, μέσα σε πυροτεχνήματα που φωτίζουν τον ουρανό του λιμανιού, καίγεται ο Βασιλιάς του γέλιου Καρνάβαλος
οι πρώτες σοκολάτες να ρίχνονται στους δρόμους μαζί με μπομπονιέρες. Με την είσοδο του 20ού αιώνα, τα πράγματα σοβαρεύουν ως προς την οργάνωση. Συστήνεται ειδικό κομιτάτο (επιτροπή) απ' το Δήμο και για πρώτη φορά η Αποκριά αποκτά εξαιρετική φήμη, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Εμφανίζονται κομφετί, χαρτοπόλεμος ντόμινα, στήνεται εξέδρα έξω απ' το Δημοτικό Θέατρο που σε λίγα χρόνια θ' αρχίσει με τα μπουρμπούλια του να παίζει σημαντικό ρόλο στο Πατρινό Καρναβάλι. Είναι τότε που για πρώτη φορά η Επιτροπή διοργανώνει χορούς. Όμως δέκα χρόνια αργότερα, απαγορεύεται η μάσκα, ερημώνοντας έτσι την οδό... Μαιζώνος και μετά, το 1922, σβήνει για λίγο η χαρούμενη φιέστα του Καρναβαλιού. Αναβιώνει πάλι το 1939 και μετά την παρένθεση του πολέμου, η Πάτρα ξαναζεί τη δική της λαϊκή ομορφιά και πρωτοτυπία. Από τότε (1953) συνεχώς εμπλουτίζεται με ιδέες. Άρματα, παιχνίδια, εκδηλώσεις, ξεφάντωμα, φτιάχνουν, μπορούμε να πούμε, το πιο ωραίο Καρναβάλι στην Ελλάδα. Συμβάλλουν σ' αυτό οι επί βδομάδες ολόκληρες πριν, διοργανώσεις χορών, συνεστιάσεων, εκδηλώσεων στις συνοικίες, μουσικές πομπές στους δρόμους, διαγωνισμοί και θεάματα στις πλατείες της πόλης, οι μεγάλες παρελάσεις αρμάτων, ο Κρυμμένος Θησαυρός με χιλιάδες νεολαίους στους δρόμους μεταμφιεσμένους, χορεύοντας, τραγουδώντας, σατιρίζοντας, γελώντας. Όλα αυτά ως την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς όπου, μετά τη βραδινή παρέλαση, μέσα σε πυροτεχνήματα που φωτίζουν τον ουρανό του λιμανιού, καίγεται ο Βασιλιάς του γέλιου Καρνάβαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου