Η κάλπη

Κάθε "κάλπη", στην παλαιότερη εποχή, που ήταν διαφορετικά τα συστήματα της ψηφοφορίας, ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη, το δεξιό που ήταν βαμμένο άσπρο και το αριστερό που ήταν βαμμένο με μαύρο χρώμα. Η τρύπα της "κάλπης" όπου έμπαινε το χέρι ήταν μία, ώστε να μην καταλαβαίνει ο άλλος, που θα σε έβλεπε, αν ψηφίζεις προς το άσπρο ή προς το μαύρο. Έτσι, ο ψηφοφόρος, βάζοντας το χέρι, έριχνε ψήφο δεξιά ή αριστερά, αν ήθελε να καταψηφίσει (προς το μαύρο). Σε κάθε εκλογικό κέντρο υπήρχαν τόσες κάλπες, όσοι και οι υποψήφιοι. Οι κάλπες ήταν...
ορθογώνια μεταλλικά κουτιά, σαν τους γκαζοτενεκέδες. Ήταν κλειστές απ' όλες τις πλευρές, εκτός από μία τρύπα στην οποία υπήρχε ένας χοανωτός σωλήνας. Μέσα σ' αυτόν το σωλήνα, που είχε διάμετρο 12εκ. ο ψηφοφόρος έβαζε το χέρι του και έριχνε το σφαιρίδιο. Εσωτερικά η κάλπη ήταν χωρισμένη στα δύο. Στο ένα μέρος να δέχεται τα καλά σφαιρίδια, τις θετικές ψήφους για κάθε υποψήφιο και το άλλο μέρος να δέχεται τις ψήφους αποδοκιμασίας, τα μαύρα σφαιρίδια. Ήταν βαμμένη μισή άσπρη και μισή μαύρη. Απ' τον χαρακτηρισμό μαύρο-άσπρο ξεκινάνε και οι
παροιμιώδεις εκφράσεις για τους αποτυχόντες υποψήφιους: "Τους μαυρίσανε" ή "αυτός έφαγε μαύρο" και άλλοι ανάλογοι χαρακτηρισμοί της εκλογικής αποτυχίας. Πολλοί ψηφοφόροι που είχανε λόγο να φαίνεται η ψήφος τους, δάγκωναν το σφαιρίδιο πριν το ρίξουν, λέγοντας: "Να, μαύρο και δαγκωτό", δηλαδή μαύρισε τον τάδε υποψήφιο. Άλλοι, πάλι, έριχναν σφαιρίδια με το όνομά τους ή και επιχρυσωμένα και έτσι έβαζαν σε μπελάδες τις εφορευτικές επιτροπές, που μάλωναν, αν τα σφαιρίδια αυτού του τύπου ήταν έγκυρα ή άκυρα!