Το Μοιρολόι της Παναγίας

Σήμερον μαύρος ουρανός, σήμερον μαύρη μέρα,
σήμερον εσταυρώσανε τον πάντων βασιλέα.
Σήμερον όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερον έβαλαν βουλήν, οι άνομοι Εβραίοι,
οι άνομοι και τα σκυλιά, οι τρισκαταραμένοι.

Σαν κλέφτη τον επιάσανε και σαν φονιά τον πάνε.
Και στου Πυλάτου τις αυλές εκεί τον τυραγνάνε.
Κι η παναγιά η δέσποινα κι οι άλλες οι γυναίκες
έπιασαν το στρατί στρατί, στρατί το μονοπάτι.

Το μονοπάτι τς' έβγαλε μεσ' του ληστή την πόρτα.
Τηρά δεξιά, τηρά ζερβά, κανέναν δεν γνωρίζει.
Τηρά και δεξιότερα βλέπει τον Άγιο Γιάννη.
-Άγιε μου Γιάννη Πρόδρομε και βαπτιστή του γιου μου
μην είδες τον υιογιόκα μου, και σένα δάσκαλό σου;
-Δεν έχω γλώσσα να σου πω, γλώσσα να σου μιλήσω,
δεν έχω χεροπάλαμο, για να σου τονε δείξω.

Βλέπεις εκείνον τον γυμνό, τον παραπονεμένο,
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτημένο;
Οπούναι τα ματάκια του ραμμένα με μετάξι
κι όπου φορεί στην κεφαλή αγκάθινο στεφάνι;
Εκείνος είναι ο γυιόκας σου και μένα δάσκαλός μου.